Mieszkanko Renny

On miał motyki w żołądku! O.O x33

Renia w tym czasie zrzuciła z siebie kocyk i przyodziała z jedwabny szlarfoczek .

Wskoczył na blat i tak sobie siedział.

Po jakimś czasie zajrzała do niego do kuchni. Wychyliła się zza framugi.
- I jak...?

- Lepiej
Potarł się po ramieniu, odstawił szklankę.
- Masz już wakacje?

- Jeszcze nie za bardzo... wszyscy muszą napisać egzamin i zaliczyć to, co mają zaliczyć.
Usiadła obok niego.
- Dziwne dostać takiego nagłego napadu mdłości.

- Czy ja wiem, to się zdarza. Może mnie łapie jakaś choroba, czy coś... kurde, kochałem się z tobą :/
Jeśli był chory to mógł ją zarazić. Szlag.
- A może po prostu byłem głodny i nie zauważyłem?

Oparła się o niego bokiem.
- Daj spokój. Takie choroby nie są przenoszoną drogą płciową.
On to... potrafił ją rozwalić jednym zdaniem .
- Tak, na pewno .

- Ale się całowaliśmy, nie?
Łyknął trochę wody.
- No to? Co się zdarza, zwłaszcza w czasie uprawiania miłości.

- A, no tak. Słusznie.
Zaśmiała się cicho.
- Mi się jak do tej pory nie zdarzyło Tak myślę... o_o
Oparła głowę na jego ramieniu.
- Ale mnie wymęczyłeś...

Objął ją jedną ręką w pasie.
- A widzisz. Może jednak z moją kondycją nie jest tak źle.

- Kochasz mnie? - zapytała bez żadnej podstawy.
Ni z gruchy, ni z pietruchy.

Zesztywniał. Momentalnie zrobiło mu się strasznie zimno, aż zadrżał od dreszczy. Nie sądził, że będzie miał problem z powiedzeniem jednego zwykłego "nie".
- Renna, ja...

- Aaa... no tak...
Posmutniała nieco, odklejając się od niego.

- Pójdę już... - mruknął, kiedy wyraźnie się od niego odsunęła.
Zeskoczył z blatu, poszedł do pokoju po swoje ubranie.

- Po co ja w ogóle pytałam...
Odprowadziła go wzrokiem.

Ubrał szybko koszulę. Dość długo szukał telefonu, który ostatecznie znalazł pod łóżkiem...?
- Mówisz, jakbyś mnie nie znała - powiedział cicho. Udało mu się nawet zachować zwyczajny ton, co nie było prawdą.

- Myślałam... że jednak... ech, chciałam się upewnić.
Stanęła w drzwiach z pochmurną miną.
- Do zobaczenia...?
Miała nadzieję, że pomimo zaistniałej sytuacji spotkają się w najbliższym czasie.
- Przepraszam, że zapytałam o coś, o czym doskonale wiem...

- Pewnie, że do zobaczenia - szepnął. - To nie tak, że chcę uciec... tylko... ja...
Nawet słów na to nie miał. Sytuacja osiągnęła po prostu taki etap, że przebywanie w tym miejscu było torturą.
Stanął przed drzwiami.
- Renna... pamiętaj, że nie jestem z tobą dlatego, że jesteś dobra w łóżku. Pamiętaj o tym, dobrze? Ja... nie do końca rozumiem, co mam w głowie, a nie chcę cię okłamać...

- Przecież wiesz, że rozumiem, o co ci chodzi...
Zawiesiła na nim wzrok, ale potem spojrzała gdzieś w bok.
- Będę pamiętała.

- To dobrze - szepnął.
Wyminął ją i wyszedł na klatkę schodową.
- Odezwę się...

- Będę czekać. Pa.
Gdy się z nim pożegnała, zamknęła drzwi. Ubrała się, wyłączyła wieżę... i czmychnęła z domu.

[z/t]

Już dawno go nie było.

[z/t]

Jaką poczuła ulgę, gdy wróciła do domu. O nie, nie chodziło o sam fakt powrotu do domu, ale o to, że nie wracała sama.
Przekręciła klucz w drzwiach. Nacisnęła klamkę i otworzyła je.

Poczekał, aż otworzy drzwi, po czym weszli razem do środka. Już się nieco uspokoił. Oddychał normalnie, nie drżał już. Nie opuszczała go tylko ta straszna świadomość, że będzie ojcem. Tak - STRASZNA ;<.
- Wezmę prysznic...

Puściła go. Wyjęła klucze z zamka, weszła do środka, i przekręciła drzwi.
- Jasne - przytaknęła. - Chcesz coś do picia?

- Cokolwiek - szepnął tylko.
Wszedł do łazienki. Umyślnie unikał wzrokiem lustra, rozebrał się wlazł pod prysznic. Odkręcił zimną wodę.
Aż krzyknął .

Aż się wzdrygnęła x.x No i prawie upuściła szklankę.
Po chwili odłożyła ją i podeszła szybko pod drzwi. Zapukała.
- Wszystko ok...?
Zmartwiła się.

- T-t-t-ak! v.v - odkrzyknął. - Wiesz... z-z-zimmmnaa w-w-w-wod-da...
Ale okręcił ją umyślnie. Potrzebował po prostu czegoś, co go otrzeźwi. Przekręcił na letnią (dla siebie letnią), umył się, wyszedł. Pozwolił sobie wziąć ręcznik, którym to owinięty opuścił łazienkę i usiadł na krześle w kuchni.

- Przypominam, że mam też ciepłą.
Wow, szkoda jej się go zrobiło... kiedyś dotknęła go zimną dłonią, to tak głośniej jęknął... a teraz sam odkręcił sobie zimna wodę, mądre. Biedak v.v
Wróciła do kuchni, usiadła na blacie. Popiła gorącą herbatkę. Dla niego stała szklanką zimnego napoju.

Zagarnął swoją szklankę, zajrzał do niej.
- Idziemy spać?

- A chcesz? Ja nie wiem, czy zasnę. Jeszcze dość wcześnie jest...
Wypiła cała herbatę jednym haustem. Gorąco jej się od środka zrobiło.

- Nie spałem ostatniej nocy. Ale jeśli chcesz, to możemy zająć się czymś innym.
Wypił pół swojej szklanki na raz. Zrobiło mu się zimno.
- Jakiś film czy coś?

O, nie spał. To wszystko zmienia.
- Dobra, idziemy spać.
Zeskoczyła z blatu, przeszli do pokoju. Jakoś jej się nie chciało przebierać...

Był w ręczniku. To się nie godziło. Ubrał więc bokserki i podążył za nią do sypialni.
Rozłożył łóżko x.x.
- Nie idziesz pod prysznic?

O, nawet łóżko rozłożył... x.x
- Nie chce mi się... v.v
Usiadła na łóżku, a następnie przewaliła się na plecy.

- No to jak chcesz, to możemy zająć się czymś innym xP mi to nie przeszkadza, wiesz, że potrafię nie spać bardzo długo.
Kiedyś udowodnił to chyba wystarczająco dobitnie.
- Porozmawiajmy czy coś.

Rozłożyła ręce, patrząc pusto w sufit.
- Gdzie masz leki na astmę?
No, rozmowa zawsze zaczyna się od głupot.

- ...
Będzie zła.
- W akademiku. A co?

- Bo zastanawiałam się, dlaczego ich nie zażyłeś, kiedy się dusiłeś.
Przymknęła lekko oczy, odetchnęła. Czuła ulgę.
- Pamiętasz, jak pierwszy raz do mnie przyszedłeś? Nie chciałeś moich cukierków.

- Zapomniałem przełożyć je z plecaka do kieszeni.
Zdziwiło go to.
- Do gabinetu, tak? Pamiętam. Nie lubię cukierków.

- Ważne, że się uspokoiłeś i z zacząłeś oddychać.
Uśmiechnęła się kątem warg.
- Zapadło mi to jakoś w pamięć - odpowiedziała. - Ale moje cukierki są dobre ;< - i odparła po chwili.

- niewykluczone. Ale i tak są strasznie słodkie, no nie? Chyba, że to takie deserowe, czekoladowe. Takie są spoko.
Usiadł na łóżku, rozmasowując sobie łydkę. Całkiem sporo dzisiaj chodził, a musiał ją jeszcze oszczędzać = zero biegania.

Gdy usiadł na łóżku, poderwała się i skradła mu buziaka. Równie szybko opadła z powrotem na łóżku.
- Przecież nie dawałabym ci czegoś, czego nie lubisz.
Przecież go nie znała!

-
Jakaś hiperaktywna się zrobiła...?
- Ale przecież mnie nie znałaś... no nie?
Pamiętał, jak zwracał się do niej per: "proszę pani".

- Ale masz rude włosy. Rudowłosi lubią takie cukierki.
Ta, może frytki do tego?
- Która godzina, ta w ogóle?

Przyciągnął ją do siebie i położył dłoń na jej czole. Jak zwykle kompletnie nie umiał niczego stwierdzić.
- Nie powinnaś pić całej herbaty na raz. Temperatura ciała ci skoczyła w górę
- Dochodzi północ.

- I niech skacze sobie wyżej.
Wtuliła się w niego, kładąc głowę na jego ramieniu.
- Co? Już? - zdziwiła. - Właśnie zrobiłam się taka jakaś śpiąca...

- Chodź, położymy się.
Ściągnął jej spodnie, żeby nie spała w jeansach nakrył ją kołdrą. Sam położył się obok.

Powieki już jej powoli opadały. Walczyła z sennością.
- Ej, Libra...? Powiedz mi coś fajnego...

Zastanowił się. On też był już zbyt zmęczony by penetrować swoją głowę...
- Nie wiem, czy to takie fajne, ale jak się rano obudzisz, ciągle tu będę...