3x pokój, kuchnia, łazienka!

Stanęli przed drzwiami.
- Nie powiedział mi, który klucz jest do czego... - wyjęła z torby pęk kluczy i zaczęła je przeglądać.
Sprawdzał po kolei każdy.
- Ludzie, po co mu tyle kluczy...?

Ktoś schodził z góry, jakaś kobieta koło 50. Chyba potraktowała Dolkę i Rene jako nieproszonych gości.
- A wy tu co?! Włamujecie się?! - oburzyła się, gniewnie zmarszczyła brwi.
- Nie! Jestem siostrzenicą pana Hagana.
Sąsiadka zmierzyła ich wzrokiem. Dostrzegła kamizelkę kuloodporną pod koszulą chłopaka...
i spieprzyła .
- Przestraszyłeś ją!

Oparł się plecami o ścianę, skrzyżował ręce na piersi. Kiedy pojawiła się zbulwersowana kobieta.
- Pani się nie martwi, jestem z po...
Ale nim dokończył, już jej nie było .
- Może za dużo przypakowałem, jak myślisz? Albo wystraszyło ją to, że się nie goliłem ostatnio...

(dlaczego mi to robisz?! )

Obejrzała go wzrokiem.
"O kurcze... '"
- Może... ale może zwróciła uwagę na to - puknęła kilka razy w twardy materiał pod jego koszulą. -
Wróciła do sprawdzania kluczy. "klik" - dolny zamek ruszył. Następne "klik, klik" i drzwi się otworzyły.
- Voila!
Weszła do środka... i własnym oczom uwierzyć nie mogła.
- Jest... piękne... - szepnęła.

)

- Albo i to - zgodził się.
Kiedy otworzyła drzwi, zajrzał do środka. Zamruczał z uznaniem.

Salon był cudny. Pomimo, że promienie słoneczne nie był takie intensywne jak, np. w środku lata, pokój był jasny, ciepły. Aż chciało się w nim przesiadywać!
Obcasami tłukła biedne panele.
Chwilę potem usiadła na kanapie.
- Super-extra-wyczepiście miękka~ - rozpłynęła się w niej.

Zamknął za nimi drzwi, wszedł głębiej. Spodobało mu się to, ale jak dla niego było trochę zbyt przestrzennie.
Zajrzał za jakieś drzwi.
- O, łazienka. Zaraz wracam, ok?
Zdjął buty i wszedł do środka.

- Mhm - zaraz wstała i looknęła do kuchni. - Nawet spożywkę zostawili... co za rodzina .
Zaglądała do każdej szafki, odkręciła na chwilę wodę, przejrzała sztućce.
Wyszła z pomieszczenia w zamknęła się w następnym - prawdopodobnie w kiedyśnej sypialni Haganów.
- *___* - zdjęła buty i wskoczyła na łóżko.
Podskoczyła kilka razy.
- No nie, co za luksus!

Ściągnął kamizelkę. Pod spodem miał zwyczajny biały podkoszulek i drewniane koraliki na szyi. Narzucił koszulę na ramiona i wyszedł.
Zgubił gdzieś Dolerein.
- ...?
Zaczął chodzić po domu, szukając jej. W końcu trafił do sypialni. Oparł się o framugę drzwi krzyżując ręce na piersi.
- Nie masz żadnych bagaży?

Leżała na łóżku wywijając nogami w powietrzu. Łóżko... nie, łoże! Było przecudnie miękkie .
- He? - spojrzała na niego do góry nogami. - O, bagaże...
Jej ton głosu wskazywał na to, że chyba o nich zapomniała .
- Nie, nie mam! Będziemy je tu przywozić później, jak załatwimy wszystkie sprawy z akademikiem . Tu jest tysiąc razy lepiej~
Wyciągnęła przed siebie ręce, które bezwładnie zwisały z łóżka.

- Będziecie? Z kim będziesz mieszkać?
Pozwolił sobie wejść głębiej, usiadł na krawędzi łóżka. Rzeczywiście było miękkie.

- Z moją przyjaciółką, Nerial. Ona pracuje w przedszkolu, ja w centrum, więc damy radę z czynszem i innymi wydatkami.
Podniosła się do siadu.
- A ty gdzie mieszkasz? Na komisariacie? - uśmiechnęła się szeroko. Mały żarcik~.

- Aaaa... w takim małym, ciasnym mieszkanku na slumsach kiedy zaczynałem samodzielne życie, nie miałem żadnej kasy na start. A teraz jakoś nie mam dla kogo przeprowadzać się do lepszego mieszkania.

- Dobrze ci się tam żyje? - przechyliła głowę na bok, żeby go "lepiej zrozumieć".
Uśmiechnęła się do siebie, kiedy obejrzała jego zarost .

- Jeśli mam być szczery, to raczej tam nie bywam. Śpię tam. Nie zawsze co prawda, bo mam głośnych sąsiadów, ale kupiłem sobie stopery .

- Sto-pery?
Wyobraziła sobie urządzenie do mierzenia czasu biegaczy... o_o
Usiadła po turecku i chwyciła się dłońmi za kostki.
- To przeważnie gdzie śpisz?... na komisariacie! - zaśmiała się cicho.

- Tak. Takie miękkie zatyczki do uszu.
- Nie no, w tym moim mieszkaniu, przecież mówię. Czasem zdarza mi się przysnąć na leżance w gabinecie .

- Stopery to zatyczki... ok...
Palnęła się w czoło.
- No tak! Przepraszam . Śpisz tam, ale nie przebywasz. I tak ciągle pracujesz? Praca policjanta jest aż tak absorbująca?
No tak, prokuratorzy aż tak tam się nie męczą.

- Czy ja wiem. Nie ma tego aż tak dużo. To ja dużo na siebie biorę zwyczajnie... może jestem pracoholikiem, ale prawda jest taka, że po pracy nie mam co robić. Poza tym, lubię swoją robotę. Wiesz, jestem samotny, nie mam rodziny ani nawet dziewczyny. Znajomych mam w pracy. Więc co miałbym robić?

- Iść ze znajomymi na piwo, wychodzić na jakieś imprezy. - uśmiechnęła się do niego ładnie. - Mogę ci teraz zaproponować wyjście na koncert w klubie w centrum miasta.
Podkuliła kolana pod siebie, wciąż trzymając się kostki. Kaszlnęła.
- Pod koniec października . Albo wcześniej, to zależy jak to załatwię...

- W porządku, daj kiedyś znać przez Petera z dokładniejszą datą. Jeśli nie będę miał akurat godzin pracy to chętnie przyjdę . Kto będzie grał?
Uśmiechnął się lekko.
- Chora?

- Ja i mój zespół . Studenciaki - zachichotała. - Próby też już mamy, zaplanowaliśmy kilka fajnych kawałków. Będzie coś mocniejszego i coś do potańczenia .
Zastanowiła się, co mu na to odpowiedzieć. Bo przecież nie była już chora. Przechodziła tak jakby "rehabilitację"...
Wsadziła nogi pod tyłek i podwinęła koszulkę do linii stanika. Było widać tylko jej brzuch i biały, lekko skropiony krwią opatrunek w miejscu, gdzie biło serce.
- Już nie... - mruknęła.

- O, to na pewno wpadnę.
Przez ułamek sekundy zdziwił się, bo wyglądało to, jakby zaczęła się rozbierać, ale zatrzymała się we właściwym momencie. Utkwił spojrzenie w opatrunku.
- Zatem życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Koszulka spłynęła gładko w dół.
- Taaa... ten powrót szybki raczej nie będzie . Ale dziękuję.
*chwila konsternacji*
- Ty myślałeś, że zrobię ci darmowy striptiz! - zaśmiała się cicho.

- Przez ułamek sekundy - tak. A ty co byś sobie pomyślała, gdybym nagle odpiął pasek?
Zahaczył kciuk o koraliki na szyi.

Pokiwała głową, przyznając mu rację.
- Całkiem mądra teoria.
- Jakiej muzyki słuchasz? - oparła brodę o swoje kolana.

Zdziwiło go to pytanie. Było bardzo... niespodziewane.
- Metal, klasyka... połączenie obu. Rock.

Krążyła wzrokiem po pokoju, obserwując co ciekawsze rzeczy, które wpadły jej w oko. Taką rzeczą były...
- Co to za... znaki? - zmarszczyła lekko brwi. - To tatuaż?
Wskazała na odwinięty rękaw koszuli ukazujący dziwne znaki na rękach Rene. Podniosła na niego wzrok.

- Nie wiem. Ułamek sekundy wcześniej rozmawialiśmy o striptizie, zmiana mnie zaskoczyła
Wyciągnął rękę i zahaczył palcem o jej bluzkę. Pociągnął w dół. W ten sposób zasłonił jej brzuch.
- Nie powinnaś pokazywać tego pierwszej lepszej osobie.

- Nie jesteś pierwszą lepszą osobą. - zaczesała włosy do tyłu. - Poza tym chyba musiałabym ci opowiadać o mojej "chorobie", która w pewnym sensie minęła. Albo po prostu powiedzieć, że miałam chore serce.
Podniosła jego rękę do góry, na wysokość jego oczu. Pokazała mu w ten sposób jego znaki.
- Powiedz mi, co to jest.
Jej wzrok był łagodny, nie wyglądała jakby ta informacja pełniła ważną rolę w jej życiu. Ale chciała wiedzieć! :<

- Jesteś pierwszą osobą, która tak o mnie powiedziała - szepnął.
Jeszcze przez długi moment patrzył jej w oczy, po czym przeniósł wzrok na swoją rękę. Znaki. No tak, w tym świetle były bardzo wyraźne.
- Elfy mają spiczaste uszy, wilkołaki sierść, a demony znaki. To taka cecha charakterystyczna. Mówi o tym, jak bardzo demon jest silny. Matki zapamiętują pierwsze słowo swojego dziecka, pierwszy ząbek i tak dalej. A matki demonów zapamiętują pierwsze słowo, pierwszy ząbek i pierwszy szlaczek.

- Mam nadzieję, że nie jedyną.
Słuchała go, kiedy mówił i co chwilę przekładała wzrok z jego twarzy na znaki. Uśmiechnęła się półgębkiem, kiedy dodał to na końcu.
- Łał . A ty jesteś silny? - dwoma palcami przebiegła po jednej czarnej linii. - I masz je na całym ciele?

- Też mam taką nadzieję...
Przyglądał jej się, milcząc przez dłuższy moment. Potem ściągnął koszulę z ramion i ściągnął biały podkoszulek. Miał znaki na całej piersi, barkach, ramionach, na brzuchu, niektóre linie niknęły pod spodniami. Obrócił się, pokazując jej plecy, całe we wzorach. Przy okazji mogła zobaczyć kilka głębokich blizn.
- Tak... sądzę, że jestem.

Nie odzywała się, kiedy zdejmował swoje ubranie i z każdą chwilą widziała coraz to więcej znaków. Zmarszczyła brwi. Były... na swój sposób piękne...
Otworzyła lekko usta i dotknęła chłodnawą dłonią plątaniny linii na plecach Rene.
- Bolało, kiedy się pojawiały? - szepnęła, wodząc palcami po "tatuażach". - Wyglądają jak pomalowane wieczną farbą...
Natrafiła na jedną z blizn.
- A to? - przetarła ją kciukiem. - To chyba nie od tych znaków, co?

- Nie, nie - powiedział ze śmiechem. - To nie boli.
Wzory miały kolor trochę ciemniejszy kolor od skóry, były brązowe. To Morconi nosili zupełnie czarne znaki.
- Miałem ciężkie dzieciństwo

(ahaaaa! brązowe!)

- Nic nie czuć?
Od razu pomyślała o tym jak jej wrośnięty w skórę "tatuażyk" strasznie swędział w okresie dzieciństwa... :s. Z resztą swędział zawsze, kiedy przybywała nowa odnoga albo wtedy, kiedy jej organizm wreszcie zaczynał łapać te wszystkie formułki z aranejską termoregulacją~.
Domyśliła się, że nie bardzo chciał o tym mówić ^. Szukała na jego plecach kolejnych blizn. Dotykała ich swoimi dłońmi.

Czuł na rozpalonej skórze jej chłodny dotyk.
- Pewnie, że nie. Nie czujesz, jak rosną ci włosy albo paznokcie, prawda?
Potarł się po obojczyku, oparł jedną rękę na ugiętym kolanie.

- No nie - potwierdziła. - Myślałam, że to czuć. No wiesz, niektóre rasowe znamiona bolą, kiedy się pojawiają. Moja matka mnie sprała, kiedy rozdrapałam swój tatuaż do krwi... v.v
Poczuła ciarki (... ) na skórze, więc cofnęła dłonie.
- Nie chcę, żeby sprawiało ci to ból... gorący jesteś :s. - uśmiechnęła się.
Podkuliła kolana pod brodę. Lubiła siedzieć w tej pozycji.

- Nie, w przypadku demonów akurat tego nie czuć... twój dotyk też nie sprawia mi bólu,
Kiedy zabrała dłonie, zwrócił się znów ku niej. Sięgnął po podkoszulek.
- Ty też masz znamiona? Jakiej tak w ogóle jesteś rasy?

- Tak? myślałam, że jest gorzej... gdybym dotykała cię tak dłużej to zacząłbyś to odczuwać znacznie bardziej.
Kiedy zdjęła z siebie sweter, na prawym przedramieniu widać było zarysowane odnogi motylich skrzydeł. Podwinęła koszulkę na ramieniu i ukazała całe znamię. Wyglądało jakby ktoś kiedyś je wypalił zwykłą zapałką.
- Aranei. Pół-człowiek, pół-elf. Zawsze ojciec musi być elfem, jeśli ma być zachowana równowaga rasowa.

- Nie, wprost przeciwnie. W miejscu, w którym byś mnie dotykała, temperatura naszych skór ustosunkowałaby się. To tak jak z siadaniem na zimnym klozecie. Najgorzej jest na początku, potem jest ok.
Przyglądał jej się uważnie.
- Czyli jesteś z delikatnych. To tłumaczy zapach.

Zaśmiała się cicho i głowę przechyliła w dół tak, że czarna grzywka przesłoniła jej oczy.
- Świetny przykład . A co do rasy... to raczej masz rację. Chociaż "łatwą zdobyczą" dla krwiożerców to my raczej nie jesteśmy.
Również na niego patrzyła, ale po chwili zasłoniła jego oczy swoją dłonią.
- Nie przyglądaj mi się tak, bo zastygniesz. - uśmiechnęła się.

Drgnął, kiedy nagle zasłoniła mu oczy. Cofnął głowę, zerknął na nią znad jej złączonych palców.
- Lubię patrzeć w oczy - oświadczył. - Ale też rzadko mrugam, więc bywam straszny. Wybacz.
Uśmiechnął się krzywo. Po kilku chwilach podniósł się, ubrał się zupełnie.
- Będę się zwijał.

Rozłączyła palce i oparła brodę na kolanach. Fajnie tak wyglądał, rozdarty pomiędzy jej palcami~.
- Rzadko mrugasz? Jak tak wytrzymujesz? - zamrugała kilka razy.
Obróciła się tylko do niego i lekko zmarszczyła brwi. Nie chciała, żeby szedł . Ale też nie mogła go przecież zatrzymywać.
- Musisz? - ale po chwili ciszy dodała: - Naprawdę świetnie się z tobą rozmawia .

- Nie wiem. Po prostu. Nie muszę często mrugać.
Spojrzał na nią, wyciągnął z kieszeni zmięty krawat, założył go na szyję, zawiązał.
- Jeśli chcesz, żebym został, to zostanę. Sądziłem po prostu, że jesteś już mną zmęczona.

- Nie jestem! - pokręciła skromnie głową. - Naprawdę miło się z tobą rozmawia. Ale ty możesz być zmęczony mną...
Nie słyszała, żeby ktoś kiedyś narzekał na jej towarzystwo. Zdawała sobie tylko sprawę z tego, że potrafiła być w swój sposób natrętna v.v.
- Mam twoją koszulę! Zapomniałam! - zeskoczyła z łóżka i wzięła w ręce swoja torbę.
Wyjęła z niej reklamówkę z księgarni językowej, w której spoczywało ubranie.
- Prosz, jak nowa - wręczył mu ją. - Peter miał ci ją dać, ale z tego wszystkiego po prostu zapomniałam mu ją przekazać...

- Nie, skąd... bardziej jestem zmęczony dniem nie chce mi się ruszać z miejsca...
Przyjął od niej reklamówkę ze swoją koszulą.
- Dzięki. Mam wobec ciebie taki maleńki dług wdzięczności. Wykombinuję, jak ci to wynagrodzić.

- Na razie nie musisz się stąd ruszać . Mogę ci zrobić herbatę, chcesz? Albo kawę, zależy co zostawili...
Pokręciła głową ze śmiechem.
- Jest taki mały, że prawie go nie widać. "Dziękuję" naprawdę wystarczy .

Nagle ktoś kilka razy walnął pięściami o drzwi.
- Wyłaź, Hagan, wiem że tam jesteś! - krzyknął przez drzwi. - No wyłaź, jeśli życie ci jeszcze miłe.
Przestraszona obróciła się gwałtownie w stronę drzwi wejściowych

- Wolałbym kawę, jeśli można...
Uśmiechnął się lekko, zamierzając powiedzieć właśnie owe "dziękuję", kiedy rozległo się walenie do drzwi. Wskazał Dolerein by nie ruszała się z miejsca, a sam stanął przy drzwiach.
- Jaki interes?

Zmarszczyła brwi. Stała w miejscu.

Koleś ruszył za klamkę, ale drzwi najwyraźniej były zamknięte na zamek. Na wszelki wypadek położył rękę na pistolecie skrzętnie schowanym przy spodniach.
- Thomas? - dziwnym trafem skojarzył inny męski głos z głosem syna znanego prokuratora. - Otwórz mi drzwi, mam sprawę do ojca.
Zapukał grzeczniutko.

Oparł się jedną ręką o framugę, drugą dłoń wsunął do kieszeni. Uważnie wpatrywał się w judasz.
- Ojciec jest zajęty - oświadczył, korzystając z podobieństwa swego głosu do głosu Thomasa. - To coś ważnego? Wolałbym mu nie przeszkadzać.
Obserwował wszystkie ruchy nieznajomego bystrym wzrokiem. Po kilku sekundach skinął na Dolerein, żeby stanęła gdzieś z boku, a nie na wprost drzwi. Tak na wszelki wypadek.