Mieszkanko Renny

- Nie nazwałabym tak tego.
Dopiero teraz mu się przyjrzała. Umiała temu zaradzić.wyciągnęła z szafki krem.
- Przymknij oczy

Spojrzał na krem nieufnie.
- Mam nadzieję, że nie od zmarszczek, a że i z podkładem ma mało wspólnego.
Skrzywił się.

- Po pierwsze: czy ja jestem tak stara, by używać kremu do zmarszczek? Po drugie: nie mam tapety na twarzy, jakbyś nie zauważył To zwykły krem... dla dzieci. Ale takie są najlepsze!
Posmarowała mu kciukami krem pod oczyma. Uśmiechała się, no ba. Ale to nie była dobra mina do złej gry. Starała się po porostu zapomnieć.
- Jeśli chcesz, mogę ci wytłumaczyć co to za zajście było. Nie jest mi ciężko o tym mówić.

- A skąd ja mogę wiedzieć, od którego roku życia kobiety się tym smarują? Żeby się pozbyć zmarszczek, zapobiegać im... nie mam pojęcia - urwał. - Dla dzieci. Sypiamy ze sobą, a ty smarujesz mnie kremikiem dla dzieci...?

- Tak... wytłumacz. Skoro to dla ciebie nie problem, bo wolałbym nie mieć błędnego zdania o tym zajściu.

- Jestem naturalna - podkreśliła. - Pamiętaj.
Oczywiście miała makijaż, ale nie waliła sobie tony podkładu na twarz!

Musnęła sobie nos ów kremikiem.
- Mówię ci, takie są najlepsze! Takie delikatne... i ładnie pachną - rozsmarowała mu krem pod oczami, żeby szybciej wsiąkł/wysechł/cokolwiek. - Myślisz, że dlaczego moja skóra jest taka delikatna? Jak pupa niemowlęcia

Nie spuszczała z niego wzroku. Westchnęła.
- Od zawsze chciała, żebym się usamodzielniła. No to w końcu wyprowadziłam się, podjęłam się studiów zaocznych i znalazłam pracę. A teraz nagle zaczęła się martwić i dbać o swoją Rennę, ukochaną, malutką córeczkę.
- Do tego jest alkoholiczką. Przychodzi tu i najczęściej mnie denerwuje... a ja nie mogę się denerwować.
Głównie z tego powodu nie było jej w pracy. Musiała odpocząć.

- Ahaaaa... to jest tajemnica twojej gładkiej skóry, tak? Ale tak, nawet z nazwy skóra gładka jak pupa niemowlaka i krem dla dzieci mogą mieć ze sobą coś wspólnego.
Pozwalał się smarować.
- Może powinnaś wymienić zamki?

- Też chcesz mieć taką gładką?
Skończyła z jego sińcami pod oczami. Ale nie powstrzymała się i musnęła mu nos kremem...
- To moja matka - odparła. - Jak okropna by nie była.. to by było bardzo niegrzeczne.
Odłożyła krem.

- Rozumiem - szepnął.
Przesunął dłonią po nosie. Krem faktycznie ładnie pachniał.
- Dlatego zawsze masz taki ładny, delikatny zapach.

- Co prawda, różni się trochę od zapachu tego kremu.
Przyjrzała się jego oczom.
- Libra, dobrze sypiasz? Wyglądasz, jakbyś w ogóle nie był wypoczęty.
Przecież nie robiła mu nic wczoraj, by mógł czuć się zmęczonym...

Skrzywił się.
- Nie bardzo. Właściwie to... prawie wcale. Ostatnio mam bezsenność.
Wzruszył ramionami.
- Przejdzie. Ale dlatego Coran zabroniła mi się ruszać z pokoju: miałem odpoczywać i nie uczyć się.

- Masz jakieś zmartwienia?
Nie, Renna nie była psychologiem
- W sumie tu też odpocząłeś. Ale chyba... nie padał śnieg, jak tu szedłeś?
Odgarnęła mu grzywkę z oczu.

- Em, nie pamiętam...
Zastanowił się, mrużąc powieki.
- Ale tak... chyba trochę pruszyło. A co to ma do rzeczy?

- Rozumiem - załapała.
Złapała go za rękę i wyprowadziła z łazienki.
- Zima nie jest porą roku sprzyjającą Morconom, no nie? Śnieg, już nie chodzi o to, że to woda, jest zimny.

- Sądzisz, że to wina przedłużającej się zimy? - zdziwił się i zamrugał. - Wiesz... moja mama jest w szpitalu, trochę nie niepokoję... to może być to.

- Chodzi o to, że jesteś Morconem, a padał śnieg. Nie chodziło mi już o twoje zmęczenie.
Pokiwała głową.
- Racja, to może być to. Autentycznie (p. matematyczka Miałaś z panię Lidią L.? )

- Aaaa... może to i racja. To ma sens.
Zastanowił się nad tym.
- Ale Coran wyglądała normalnie.

- Następnym razem spojrzę przez okno i zastanowię się, czy zaprosić cię do siebie
Renia nie wiedziała, co Coran miała do rzeczy...
Wciąż była w piżamie.

- E tam. Pogoda wpływa na mnie tak samo kiedy jestem w domu, jak i na zewnątrz.
A to, że Coran też była Morconem .

Renia dalej tego nie wiedziała .
- Serio? To nie czujesz się gorzej, w sensie mentalnym, kiedy płatek śniegu spadnie na twoją skórę?
Zdziwiła się.
- To może opryskam cię wodą?

- Dobra no, czuję się paskudnie v.v zostawmy to. Bardzo się cieszę z postawionej diagnozy, ale nie zmienia ona tego, że sił mi brak i chęci do czegokolwiek.
Padł na łóżko, przeczesał włosy palcami.

- Na zmęczenie nie ma leków, ale jest rada. Trzeba odpoczywać.
Odpoczywać - spędzić połowę swojego życia w samotności
- Potrzebujesz ciszy i spokoju. A, i czasu.

- Nie mam czasu. Mam za to dużo nauki. Zrozumcie... kosy szyfrowe i systemy kodujące nie wejdą mi do głowy same...
Westchnął cicho. Pociągnął ją za rękę, żeby usiadła obok niego.
- Ale niedługo są święta. Obiecuję, że cały tydzień prześpię. Do tego czasu mam dużo nauki.

- Jeśli nie zdasz egzaminu, możesz przejść warunkowo. Zdrowie masz tylko jedno - pani pielęgniarka wie, co mówi
Usiadła bez protestów obok niego. Odgarnęła mu włosy z twarzy.
- Wytrzymasz do tego czasu w ogóle?

Uśmiechnął się do niej.
- Wytrzymam. Obiecuję przecież muszę.

- To chyba nie zależy od ciebie.
Nachyliła się nad nim i pocałowała go w policzek, tuż przy kącie oka.
- Może lepiej odpuść?

(Zaraz chyba będziesz musiał iść na imprezę, nie? )

(nooo )

- Życie jest zbyt krótkie, żeby odpuszczać.
Położył jej głowę na swoim ramieniu i przytulił ją. Dzięki temu przynajmniej przestała się tak na niego patrzeć.
- Zaraz muszę wyjść. Idę na urodziny koleżanki. I musze jeszcze po drodze kupić tą bieliznę...

- Szczególnie dla nieśmiertelnego Mocona, prawda?
Położyła się obok z głową na jego ramieniu.
- Iść z tobą? - miała mu pomóc

(sprawdzam, czy nie zapomniałeś )

- Nikt nie jest nieśmiertelny - przypomniał.
Wstał i poszedł po swoją koszulę, którą nałożył następnie i zaczął zapinać.
- Byłbym wdzięczny. Chciałbym, żeby spodobało jej się to.

Kurde, on był bez koszulki?! I Renia tego nie zauważyła?! ;<
- To daj mi moment.
Poszła do łazienki, by się ubrać. Wykonała również poranną toaletę i zaplotła z długich włosów luźnego warkocza.
- No to możemy iść - wyszła z łazienki.

Zdążył w tym czasie założyć buty i kurtkę.
- To chodź.

Również nałożyła na ramiona kurtkę, a zaraz potem buty.
-
Wyszli.

[z/t]

Oparł się czołem o drzwi i zaczął w nie walić.

Otworzyła drzwi i w ostatnim momencie złapała Librę. Bowiem był oparty o drzwi i zabrała mu jego podporę.
- Co...?!

Był słaby. Ostatnio coraz słabszy, nie sądził, że to zajdzie aż tak daleko.
- Pomóż mi... - jęknął.
Przyłożył dłoń do ust i pobiegł do łazienki.

- W mojej torbie... jest lekarstwo... fiolka i strzykawka. Lekarz kazał mi to brać już dwa tygodnie temu, ale sam nie potrafiłem, a Coran nie chciałem martwić... ty jesteś pielęgniarką, więc potrafisz...

Wszystko działa się dość szybko. Pobiegła za nim do łazienki. Wysłuchała go uważnie, szukając w tym czasie w jego torbie wskazanych rzeczy.
- Cii, już nic nie mów.
Zareagowała szybko. Wzięła wacik kosmetyczny i zwilżyła go wodą utlenioną. Oczyściła nim jego skórę.
Pobrała strzykawką specyfik z fiolki i kazała mu mocno naprężyć rękę. Sądząc po igle..
- Zaboli trochę - uprzedziła i ukuła go.

Oparł się o ścianę wanny, a kiedy wbiła igłę strzykawki w jego żyłę odchylił głowę do tyłu.
- Przegiąłem - sapnął. - Jestem idiotą... już dawno byłem u lekarza, bo wiedziałem, że to nie jest zwykłe zmęczenie. Mam coś jakby anemię... użył jakiejś dziwnej nazwy, której używa się dla sprecyzowania charakterystycznej dla demonowatych anemii. To dlatego, że nie piję w ogóle krwi, bo nie czuję takiej potrzeby. Dużo moich czerwonych krwinek umarło... najpierw byłem zmęczony, przez stres nie mogłem spać, co zaowocowało bezsennością i było jednym z czynników, dzięki którym zachorowałem. Wtedy nie martwiłem się jeszcze tak, ale potem doszły te straszne bóle głowy... no i ostatnio mdłości... dostałem leki... a nie brałem ich, bo bałem się powiedzieć o tym wszystkim Coran...

Z racji, że była pielęgniarką miał wszystko fachowo zrobione ;] Wstrzyknęła cały specyfik.
Nie dało się go uciszyć, no cóż. Słuchała go w skupieniu.
- Zaraz ci pomogę - szepnęła do niego.
Przyłożyła wacik w miejsce ukucia i wyciągnęła powoli igłę. Strzykawkę wyrzuciła do śmietnika.
- Nie przejmuj się - założyła sobie jego rękę na barki. - Chodź.
Zaprowadziła go do pokoju i pomogła się położyć.

Wstał, kiedy mu pomogła i doszedł z nią do łóżka. Położył się.
- Ja nie chcę, żeby ona się o mnie martwiła - jęknął. - Ale wszystko, co robię tylko pogarsza sprawę. Widzę to bardzo dobrze... powinienem był przyjść do ciebie już dawno...

Stała przez chwilę nad nim.
- No, powinieneś. Ale najwidoczniej mnie nie lubisz.
Ściągnęła z siebie sweter i dopiero teraz usiadła. Zsunęła bluzkę z ramienia.
- Chodź.

- Lubię. Ale Coran nie wypuszczała mnie z domu.
Spojrzał na nią.
- Nie chcę... - jęknął i odwrócił głowę.

- Mogłeś też wcześniej przyjść.
Westchnęła. Pielęgniarki potrafiły być stanowcze i bezpośrednie.
- Idę po nóż.

- O.O Dobra, dobra, ugryzę!
Złapał ją za rękę.
Podciągnął się, otoczył jej plecy ramieniem i wgryzł się w jej bark.

Dawno tego nie robił.

- Dobrze...
Jeszcze przed ugryzieniem zacisnęła dłoń na jego ręce. A kiedy już się wgryzł, odwróciła wzrok i zacisnęła wargę.
Siłą rzeczy, trzeba przyznać, bolało. Wiadomo, od takie bólu się nie umiera, ale zawsze bolało

Utoczył jej trochę krwi, ale niezbyt dużo.
- Tyle mi na razie wystarczy - powiedział cicho i położył się znowu. - Dzięki. I przepraszam.
Odwrócił wzrok.

Gdy tylko wypuścił ją z kłów, przytrzymała dłoń przy ranie, by tak mocno nie krwawiła.
- Dlaczego nie chcesz gryźć? - zapytała, próbując rozluźnić ramię.
Całe spięła, co spotęgowało ból. Przy ukłuciach nie można było raczej napinać mięśni.
- Nie masz za co przepraszać
Poprawiła mu poduszkę i nakryła do pasa kocem.
- Ech, Libra, Libra...

Napisał smsa do Coran, bo dzwoniła po raz kolejny.

- Bo nie lubię - odpowiedział szczerze. - To jest tak, że nie czuję takiej potrzeby. Przyznam też, że nie ciągnie mnie do smaku krwi, choć nie uważam go za zły. Nie lubię się zmuszać. Ale zgaduję, że teraz będę musiał.

- Zauważyłam, że masz bardzo mało cech ludzkich - odpowiedziała. - Od czasu do czasu będziesz musiał się zmuszać. Jak widzisz to niszczy twoje zdrowie... gdyby to jeszcze potrwało kilka dni... umarłbyś.
Wsunęła dłoń pod jego grzywkę.

- Wiem... - szepnął.
Miał spocone czoło i bardzo niską temperaturę, prawdopodobnie niższą niż temperatura właściwa człowieka.
- Ale to denerwujące, że mój organizm potrzebuje do życia krwi innych.

Nie spodobało jej się to, że jego czoło był zimniejsze od jej ręki. Nawet trochę. Powinno być znacznie cieplejsze.
- Chcesz coś do pica? Proponowałabym coś ciepłego.

- Powinienem raczej wracać do domu... Coran się martwi. A im bardziej się martwi, tym mocniej bije.
Podniósł się do siadu. Przytulił pielęgniarkę do siebie.
- Nie wiem, jak ci dziękować za pomoc... wiem, że jestem niewdzięcznikiem... przyszedłem tutaj, skorzystałem z twojej pomocy, ugryzłem ci, zabierając krew i zadając ból, a teraz chcę sobie tak po prostu iść...
Oparł czoło o jej ramię.